En hoe gaat het nu?

Het is alweer een hele tijd geleden dat ik mijn laatste blog geschreven heb. Al een tijd loop ik rond met het idee om toch weer een nieuwe blog te schrijven. De reden daarvoor is dat het goed is om ook nu tel aten weten hoe het met mij gaat. Het laatste bericht dateert een half jaar na mijn operatie. Inmiddels zijn we al heel wat jaren verder.

Ik heb absoluut geen spijt van de maagverkleining. Maar ik kijk er nu toch wel anders tegen aan dan een paar jaar terug. Ik zal eerlijk zijn en hier delen waarom ik er nu anders naar kijk. Ik zal dit wel in korte zinnen doen anders wordt het denk een te lang verhaal en dat is niet nodig.

Opsomming van feiten:
* Ik ben niet op het gewicht uitgekomen dat ze in de intake mij hebben voorgehouden.
* Ik vond het daarom ook psychisch heel zwaar, omdat toch teleurstelling weer om de hoek kwam kijken. Toch kwam weer het gevecht in mijn hoofd terug. Ik was zo blij dat dit weg was.
* Had ik het dan niet goed begrepen en was ik er met een verkeerd idee ingestapt. Had ik het toch als een tovermiddel gezien. En dat terwijl is alles zo wel overwogen gedaan had.
* Inmiddels zag ik bij lotgenoten dat de operatie bij iedereen anders uitpakte. De een viel te veel af. De ander ging precies volgens het boekje. De ander werd weer dik. En zo zijn er nog veel meer te noemen.
* Ik word af en toe gek van de abrupte diaree aanvallen die ik heb. Soms gaat het een hele tijd goed en soms heb ik er dagen last van en haat ik het.
* De wereld om mij heen ging zich toch weer met mij en mijn gewicht bemoeien. Daar hoopte ik eindelijk eens van af te zijn. Want men realiseert zich niet wat dit hele verhaal met mij doet en gedaan heeft. En dan ook nog al die jaren van vechten voor de operatie.

Al met al genoeg om me er weer een groot deel van de dag mee bezig te gaan houden. Maar was dat nu juist niet waar ik zo blij mee was dat ik daar af was. Ik merkte echt dat het weer een deel van mijn leven ging beheersen. Ik werd na ongeveer 2 1/2 jaar toch weer wat zwaarder. Dat was mij gezegd en dat was ook bij de meesten het geval. Maar dat was iets dat ik niet wilde. Ik wilde juist naar het gewicht dat ze me hadden gezegd.
Dit alles heeft een heel gevecht in mijn hoofd veroorzaakt. Maar dat was wat ik niet wilde. Dat mocht niet weer gebeuren. Wat heb ik daar dan aan gedaan?

Ik heb daar geen deskundige hulp voor gevraagd. Ik heb wel hulp gevraagd aan God. Ik heb met Hem alles gedeeld. Ik kreeg echt niet meteen een antwoord waardoor ik het naast me neer kon leggen. Nee dat echt niet. Maar in de loop van de tijd, kreeg ik wel door dat het zo goed was. Ik ben zo als ik ben. Dat is goed. Want wat niet weg is, en dat is eigenlijk het allerbelangrijkste, dat is mijn bevrijding. God heeft met deze operatie mij bevrijd van een hele boel shit en nare dingen. Deze bevrijding is niet weg. Alleen mijn focus werd weer getrokken naar het negatieve. Ik keek alleen maar weer naar de dingen die ik anders wilde. En niet naar de dingen die ik wel gekregen had. Dus door een keuze in mijn denken, heeft God mij laten zien dat het goed is zo als het is.
Ik ben goed zoals ik ben. Dit ben ik en daar mag ik tevreden mee zijn. Nou dat was nog niet zo makkelijk om mij bij neer te leggen. Maar het is met gelukt. Ik mag zijn wie ik ben met hoe ik er nu uit zie. Ik ben een geliefd kind van God. Mijn relatie met Hem is zo ontzettend gegroeid en veranderd sinds mijn maagverkleining.

Ja mijn verwachtingen lagen te veel op een weegschaal. En als ik eerlijk ben ben ik nog steeds heel wat kilo’s kwijt. Maar mijn maagverkleining was niet alleen om de kilo’s, maar had te maken met die BEVRIJDING. En de kilo’s die er af zijn, zijn mooi meegenomen.
Mijn volwassen kinderen zeiden een tijdje terug: ‘Mam, we zijn blij dat je niet zo heel mager geworden bent, want dat hoort helemaal niet bij jou.’ Dat deed eerlijk wel wat met me, en toen wist ik ook dat het goed was zoals het was. Ik ben ontzettend blij met de bevrijding. Die heeft mijn leven enorm veranderd. Voor geen goud wil ik die kwijt!!!

Mijn bevrijding en mijn gezondheid zijn absoluut de grote winst van deze operatie geweest. Daarom heb ik ook geen minuut, zelfs geen seconde, spijt van deze operatie.
Maar het is absoluut niet dat je deze operatie wel even doet. Psychisch heb ik het heel zwaar gevonden en is het dat af en toe nog. Daar heb ik mij toch denk ik wat op verkeken.

Half jaar na de operatie

Een jaar geleden. Samen met mijn zoon bij Serious Request 2014 in Haarlem. In de regen in een jas die bijna niet dicht kon. Een jaar geleden….

Een jaar geleden. Dat zijn drie woorden die op het moment vaak in mijn gedachten zitten. Een jaar geleden ja een jaar geleden waren daar die drie lieve meiden in de gang. Die daar over een maagverkleining begonnen. Die samen met de andere Beth Moore zussen voor mij gebeden hebben. En uit dat gebed kwam dit antwoord. Een maagverkleining wat moest ik daar nu mee? Ja een jaar geleden en nu dus een jaar verder. Een jaar verder en inmiddels een half jaar in het bezit van die maagverkleining.

Als ik vorig jaar zou hebben geweten hoe ik mij nu zou voelen, hoe ik nu zou zijn, hoe ik er nu uit zou zien, hoe ik …. Ga nog maar even verder. Als ik dat toen zou hebben geweten had ik het denk ik niet geloofd. Het is namelijk zoveel meer dan ik ooit had durven dromen of denken. Zoveel meer dat is echt niet te beschrijven. Kan ik ook heel moeilijk onder woorden brengen. Het is eigenlijk zoveel dat het soms wel eens als teveel voelt. Raar he?

Ik ben zo ontzettend dankbaar voor wat God mij gegeven heeft. En vooral voor die bevrijding in mijn hoofd. Wat is dat fijn en heerlijk. Daardoor is het leven zoveel aangenamer. Echt zoveel beter. Daar ben ik zo onwijs blij mee dat elke keer als ik daar over praat of schrijf het me ontroerd. Het is zo’n ervaring deze bevrijding dat ik er graag over praat en het iedereen ook gun.

Wat ik op dit moment wel ervaar is dat alles nog wel een plekje moet krijgen in mijn hoofd. In het afgelopen jaar is er zoveel gebeurd met mezelf en veranderd dat ik het gevoel heb dat ik in een sneltrein zit terwijl ik liever in de stoptrein had gezeten. Zodat ik even had kunnen stoppen en dingen had kunnen verwerken. Daar heb ik nu behoefte aan. Even rust om de dingen die gebeurd zijn te kunnen verwerken. Mijn lichaam is zo anders aan het worden. Dat is zo nieuw en raar. Ben aan het hardlopen. Kan nu 8 km lopen achter elkaar. Nooit gedacht dat ik dat ooit zou kunnen zeggen. Voel me fit. Heb energie over. Voel me daardoor zoveel beter. Maar het blijft ook raar, nieuw en vreemd.

Gelukkig nu heerlijk vrij de komende twee weken. Tijd om te genieten maar zeker ook een tijd om terug te kijken en te verwerken.

Ja een jaar geleden…..nee ik wil niet meer terug.

Alle eer aan God die mij dit gegeven heeft.

Liefs,

Ikkie

En voor iedereen een gezegende kerst en een heel goed en gezond 2016!!!

De tijd vliegt…alweer drie maanden in het bezit van mijn gbp

Ja alweer ruim drie maanden geleden ben ik geopereerd. De tijd vliegt echt voorbij.
Het gaat eigenlijk heel goed met mij en dat is ook een beetje de reden dat ik niet meer geschreven heb.
Maanden en weken hik je tegen iets aan. Kijk je er naar uit en nu zijn we alweer 3 maanden verder. Ongelooflijk.

Er wordt me geregeld gevraagd wat ik nu eet op een dag. Hieronder een overzicht hoe een gemiddelde dag eruit ziet.

Eten
Het eten gaat goed. Het zijn kleine hoeveelheden maar daar ben ik inmiddels aan gewend.
Ik heb er een goed ritme/schema en dat zit er eigenlijk al prima in. Het kost me niet heel veel moeite om dat
op die manier te doen.
Mijn eten op een dag:
ontbijt:
grote beker yoghurt, banaan, havermout, beetje kaneel, een paar pure vlokken en likje honing.
(over het ontbijt doe ik zeker een uur, ondanks dat het vloeibaar is kost het echt moeite omdat ‘snel’ op te krijgen)

tussendoor:
beker melk

tussendoortje:
beetje kwark (optimaal kwark met citroen of een kleine griekse yoghurt met frambozen)

tussendoor:
beker melk (rest van de halve liter)

lunch:
1/2 volkoren crackers (ben niet zo fan van brood meer) met plak 48+ kaas
(het verschilt per dag hoeveel ik eet. Als ik vol ben ben ik vol)

tussendoor:
kop thee of verse jus d’orange

tussendoortje:
beetje fruit of weer wat kwark

tussendoor:
0% limonade (dopper vol)

avondeten:
een ontbijtbordje voor eenderde gevuld. Vlees (vaak kip of vis) met wat groente en aardappelen.
Vaak ben ik na drie of vier happen klaar. Heb ik een vol gevoel en dan stop ik.
Ook dit verschilt per dag.

tussendoor:
beker melk/wat kwark of een plak kaas of perenijsje
(vaak eet ik ’s avonds niets meer)

Het komt wel eens voor dat ik wat anders neem als tussendoortje. Wat lekkers ivm verjaardag. Maar dat zijn absoluut geen grote hoeveelheden, want na 1 ding(etje) zit ik vaak al vol. Maar het is wel leuk dat het zo af en toe weer kan en mag. Maar ik ben heel blij met al de zuivel op een dag. Voor mij totaal geen straf maar zeker noodzakelijk ivm de eiwitten die ik moet binnen krijgen. De hoeveelheid is meer dan genoeg. Heb heel vaak een vol gevoel. En daardoor heel
tevreden gevoel. Geen zin meer in zoet. Ja een heel ander leven wat eten betreft. Maar geniet
nu wel veel meer van eten dan voor de operatie.

Het eten is een ‘moeten’. Dat is echt heel anders dan het voor de operatie was. N
Ik heb sinds de operatie totaal geen hongergevoel meer. Moet de klok dus goed in de gaten houden zodat ik wel aan al mijn eet en drinkmomenten kom. Wat ook erg wennen was en nog wel een beetje is, is het niet mogen eten en drinken tegelijk. Na het eten 20 minuten wachten om te mogen drinken. En na het drinken 20 minuten wachten om te mogen eten.

Maar na drie maanden kan ik wel melden dat het eten en drinken absoluut geen obsessie meer voor mij is. Zoals ik voor de operatie eigenlijk de hele dag bezig was met eten en drinken. En daarbij meestal een negatief gevoel, is dat nu helemaal niet meer zo. Ik kon mij echt niet voorstellen dat ik daar echt vanaf zou komen. Maar dat is dus wel zo. Ik ben bevrijd, bevrijd van mijn obsessie genaamd ETEN!!

En dat klopt precies met wat Beth Moore in haar studieboek Boven jezelf uit schreef hierover:
‘ Het gaat niet om je gewicht of figuur. Het gaat om vrijheid: een vrijheid dit het gevolg is van gezond eten, waardoor je niet alleen wilt afvallen, maar ook de bedoeling hebt om God te eren. Diezelfde vrijheid die je dan ervaart,laat de gevolgen van onze gehoorzaamheid aan Hem over. We zullen vrij zijn. Hij zal de eer krijgen,en in dat proces zullen we misschien ook een paar pondjes afvallen.’

Ja zo stond het in mijn boek en zo heeft God mij bevrijd. Ik ben een heel dankbare vrouw. Net mijn blog nog eens doorgelezen en dat maakt me echt heel stil. Alle eer aan God! Echt alle eer! Hij heeft mij bevrijd van iets wat mij al jaren in de macht had. Ja ik voel me heel anders dan ik me voor de operatie voelde. Dat kan ik eigenlijk ook niet uitleggen. Maar ik ben er onwijs blij mee.

Een blije Ikkie

De vloeibare periode (eerste twee weken)

Inmiddels lezen geregeld mensen mijn blog en ik merk dat ze ook benieuwd zijn wat je nu dan eet met een kiwi. Wat je wel of niet mag en de hoeveelheden. Daarom zal ik vandaag in deze blog wat meer praktische dingen op schrijven rondom de gastric bypass (kiwi). In deze blog dan de vloeibare periode.

Vloeibare periode
In de vloeibare periode (dat zijn ongeveer twee weken na je operatie) mag je zoals het woord het zegt alleen maar vloeibaar. Voor veel mensen is dit een hele lange periode. Ik zelf had daar niet zoveel last van. Want de dag nadat ik thuis kwam bedacht ik mij dat ik eigenlijk alles mag eten en dat ik het dus lekker moest maken voor mijzelf. En tenslotte kan (bijna) alles in de blender of staafmixer. Eiwitten zijn belangrijk. Dus in je voeding/drinken moeten veel eiwitten zitten.
Eiwitten zitten in zuivel en in kip/vis. Zuivel is nooit een probleem geweest voor mij. Ik had me ook erg verheugd op deze periode om heerlijk van die optimel yoghurtdrink te genieten. Nou dat was dus helemaal niet zo. Want dat smaakte zo ontzettend zoet dat ik daar totaal niet van genoot. En ik heb het dus ook niet meer gedronken. Geef mij maar een heerlijk glas melk.

De eerste dagen is het echt heel spannend allemaal. Wat vind je maag wel lekker en wat niet. Alles wat je mond in gaat (dat is niet zoveel hoor) is steeds weer spannend. Maar als je het niet probeert  weet je ook niet of het lukt. Vanuit het ziekenhuis krijg je een overzicht mee waarin staat wat je ongeveer mag op een dag. Nou dat is echt een hele uitdaging hoor. Zeker die eerste dagen. Want ook al is het vloeibaar het gaat gewoon niet snel eten en drinken. En met eten zit je na enkele happen vol. Echt helemaal vol. In 45 jaar heb ik niet zo vol gezeten als nu met mijn kiwi. Ik weet dat het heel raar klinkt en je er voor de operatie ook niets bij voor kunt stellen. Maar het is echt zo een paar happen en je zit vol. Daar komt ook nog eens bij dat je helemaal geen trek hebt. Je ziet wel eens wat en denkt dat is lekker maar dat zit dan in je hoofd. Je lichaam heeft totaal geen honger. Dat is dus een grote valkuil want je moet juist wel naar die zes eetmomenten toe….. En dan ook nog eens voldoende drinken. Je mag van mij weten dat is een hele uitdaging elke dag opnieuw. Zeker in deze vloeibare periode. Na eten of drinken moet je ook 20 minuten wachten voordat je weer wat mag drinken of eten. Dat is best wel wennen maar moet zetten dat wordt al heel snel gewoon. In deze vloeibare periode heb ik echt genoten van alles wat ik gegeten en gedronken heb.

Ontbijt bestond uit bakje griekse yoghurt met framboos van optimel (150 ml) dat ik lang niet iedere ochtend op kon. Maar dan at ik het in de loop van de dag wel op (meestal in de avond).
Tussen door voldoende drinken. Over een dopper deed ik zeker een paar uur. Begon wel steeds iets vlugger te drinken om te kijken of dat goed zou gaan. Want op deze manier zou het drinken echt veel te veel tijd kosten en kwam ik nooit aan mijn hoeveelheid die ik per dag moet hebben.
Het bleek dat ik inderdaad iets sneller kan drinken al is het vergeleken met voor de operatie nog wel heel langzaam. Toen klokte ik zo een dopper of drie leeg in de ochtend. Nu ben ik blij met eentje…. Een glaasje melk probeerde ik ook nog binnen te krijgen. (echt een klein glas hoor!)

Mijn eerste eten in het ziekenhuis. Er staat voldoende maar ik kwam niet verder dan dit…..

De lunch bestond vaak ook wel uit yoghurt, kwark of vla. Er is tenslotte genoeg in de winkel te krijgen. Ik keek wel naar de hoeveelheid calorieën want het is ook niet de bedoeling om nu maar alles te gaan eten en drinken. Maar op zich mag dat best. Ik ben dat zo gewend in de voorgaande jaren en blijf dat wel doen. Er is genoeg dat nog overblijft om te nemen!
Ook heb ik wel eens een bakje smeerkaas 15plus leeg gelikt. Een hoop eiwitten en even een wat andere smaak. Of blikje tonijn, met kruiden en wat yoghurt. Lekker in de staafmixer en een heerlijke tonijnsalade was klaar! Daar doe je wel twee/drie dagen mee. Maar het was zeker weer een andere smaak.

Tussen door weer voldoende drinken…. ook keuze genoeg. Water gaat bij mij goed. Limonade 0% (erg verdund) smaakt ook goed. Thee vind ik op dit moment niet zo heel lekker. Ik drink geen koffie dus dat doe ik nu ook niet. Melk doe ik ook 1/2 keer per dag.

De ingevroren soep. Zag er toch heerlijk uit zo! Na ontdooien en opwarmen was dit voldoende!!

Avondmaaltijd bestaat uit kip/vis met groente en aardappelpuree met wat appelmoes (cupje) zonder suiker. Dat alles in blender/staafmixer en je prakje is klaar. Ziet er misschien niet altijd even smakelijk uit maar het was wel heerlijk. Op de markt vis gehaald (zalm, kabeljauw en garnaal) met verse bieten, aardappelpuree en appelmoes. Dat was echt om te smullen.
Ja ik probeerde wel wat van de maaltijden te maken. Het waren soms maar een paar happen maar het was wel weer eens wat anders. Ook wel weer spannend want je weet niet wat je mag wel of niet lekker vindt. Gemarineerde kip ging ook goed. Eigenlijk ging alles goed. Ik had voor die tijd soep gemaakt (zie eerdere blog) en ook dat smaakte en viel goed. Nee ik vond deze periode echt geen afzien. Het viel me heel erg mee!

Als tussendoortje nam ik een cupje suikervrije appelmoes of 1x per dag een biologisch perenijsje van de AH.

Nogmaals je bent eigenlijk de hele dag druk met eten en drinken om alles binnen te krijgen.
Maar dat is een heel andere manier dan voor de operatie. Het is geen gevecht meer. Het is zorgen dat je voldoende binnen krijgt. En wat je eet is heerlijk. En ik geniet daar weer enorm van.

In deze vloeibare periode voelde ik mij eigenlijk lichamelijk prima. De eerste dagen voel je je nog wel beurs (soort zware spierpijn). Op een gegeven moment voel je dat alleen nog maar bij opstaan of gaan zitten (of omdraaien in bed). En na een paar dagen was dat gevoel helemaal over. De eerste week moest ik ook twee keer per dag mijzelf prikken ivm trombose. Het was gelukkig goed uitgelegd in het ziekenhuis. Maar toch was dat elke keer weer een moment dat ik liever zou overslaan. Het ging goed en ik heb het uiteindelijk prima volgehouden. Maar na de 16 keer dat ik uiteindelijk geprikt heb was het een feest dat het voorbij was!!

Dit kleine spuitje moest twee keer per dag in mijn buik. Viel achteraf ook allemaal heel erg mee!

Op dinsdag 30 juni was er om 11.15 uur een groepsbijeenkomst van de diëtist. Een zinvolle bijeenkomst waar veel werd verteld over vast voedsel. Want tenslotte mochten we weer naar vast voedsel. Het was leuk om daar met mijn kamergenoten te zijn en nog een aantal anderen
die je in het Slotervaart ontmoet had op de Medium Care. Het was echt een kippenhok tijdens deze bijeenkomst. Wel heel grappig om te zien hoe divers mensen reageren. Omdat we die middag allemaal nog een nacontrole hadden op 8C Bariatrie zijn we met elkaar gaan ‘lunchen’.
Mijn eerste vaste lunch bestond uit een halve cracker met filet american. Het was echt weer heerlijk. Dat was echt super gezellig en hoewel we allemaal maar heel weinig aten was het zo leuk. Het bleek dat we allemaal heel erg happy zijn met onze kiwi en het allemaal als een bevrijding ervaren. Wel merken we in de wereld om ons heen dat veel mensen gezelligheid met eten associeren. Dat is inderdaad ook wel iets dat ik heel veel hoor van mensen om mij heen ‘ maar nu kun je niet zoveel meer eten, dat is ook niet gezellig!’. Maar voor mij was dat juist de reden om deze operatie te doen. Ik heb in de afgelopen 45 jaar genoeg gegeten en je dat heeft me niet gelukkig gemaakt. Laat mij nu graag minder eten….en ik voel me er echt gelukkig door! Gezelligheid zit voor mij in heel andere dingen! Ik weet heel goed dat dit een keuze is en dat je die heel bewust moet maken. Anders gaat ook dit niet werken. Want we moeten het alsnog allemaal zelf doen!

De na controle was goed. Heerlijk dat mijn krammen eruit zijn gehaald want daar had ik toch een klein beetje last van. Ze waren zeer tevreden over mijn gewicht wat er nu totaal al af was.
Mijn eerste half jaar controle is op 24 december 2015. Voor die tijd nog een keertje naar de internist en de diëtist. Blijf dus goed onder controle 🙂

In de eerste dagen werd mijn buik wat blauw. Maar dat was ook gauw weer weg. Hier zie je de krammen ook nog zitten. Het geneest echt heel snel.

De laatste foto zet ik er bewust bij omdat het voor mij mijn wondjes echt een ‘probleem’
waren. Ik houd niet van wondjes en zeker niet omdat die krammen erin zaten. Ik was heel blij dat mijn partner deze elke keer wilde verzorgen en voorzien van een nieuwe pleister.
Maar ook dit hoorde bij het hele proces en op deze manier zie je ook hoe het eruit ziet. En ook is het verbazingwekkend dat de operatie met vijf van zulke kleine gaatjes kan!
De chirurgen zijn echt toppers! Ben dokter Van der Laar ook heel dankbaar!

Liefs van een happy Ikkie 2.0

Mijn (nieuwe) leven met een kiwi…..

Het was de bedoeling om veel eerder een nieuwe blog te schrijven. Maar dat is er niet van gekomen. Daar zijn een paar redenen voor. Ten eerste omdat ik zelf even tijd nodig heb gehad om te verwerken dat ik nu dan echt een kiwi heb. Ten tweede heb ik nog niet echt een heel lange concentratie. Dat zal wel door de narcose komen. Maar vandaag is het dan wel zover. Zal nu alleen de operatiedag doen en in de loop van de week de rest van mijn verhaal.

Mijn operatiedag 16 juni 2015
In de ochtend nog een blog geschreven en toen op weg gegaan. Iets over achten kwamen we aan bij het bloedprikken waar het redelijk druk was. Nummer getrokken en gaan zitten. Zag wel meerdere mensen met tas/koffertje zitten. Dus al snel was mijn conclusie dat die ook straks geopereerd zouden worden. Van eentje was ik bijna zeker dat die ook een Gastric Bypass zou krijgen. Van die andere had ik dat niet verwacht maar het bleek dus wel zo te zijn. Maar daar kwam ik later pas achter toen ik naast haar lag in een kamer. Het prikken schot niet echt op. Terwijl we zaten te wachten vroeg een vrouw aan mij of ik vandaag een kiwi zou krijgen. Wat bleek die had zei ook. Nou ze zag er echt prachtig uit. En liet ook nog weten dat ze nog nooit 1 seconden spijt had gehad. Dat was wel echt een hele vette knipoog nog zo voor de operatie! Werd er helemaal blij van. Omdat ik om half negen mij op de afdeling moest melden, ben ik maar even voorgedrongen want anders zou het echt veel later zijn geworden.

Iets over half negen kwamen we aan op de negende afdeling. De afdeling waar de opname is en waar vandaan je naar de ok gaat. Kreeg een bed toegewezen en moest toen mee om te wegen. Dat was wel even een spannend moment maar uiteindelijk was ik daar 12 kilo kwijt. Dus had het dik gehaald. Niets stond de operatie in de weg. Nou kleren uit en operatiehemd aan. Stapel medicijnen geslikt. (pijnstillers en ontspanner/slaapmaker) Ook de bloeddruk werd nog gemeten. Deze was ondanks medicatie wel erg hoog, maar dat was volgens verpleegkundige niet erg. Zat zeker een stuk spanning bij, ondanks dat ik mezelf redelijk rustig voelde.

Nou en daar lig je dan in bed te wachten op de dingen die gaan komen. Zou rond 10 uur opgehaald worden om naar het ‘voorportaal’ te gaan. Dat was nog 5 kwartier wachten. Dat waren denk ik ook het meest nare moment van de dag. We hebben nog samen gebeden en wat gepraat. Gelukkig was er ook wifi en bood Candy Crush wat afleiding. Kwam nog vrouwtje bij op de kamer die ik ook bij het bloedprikken had gezien. Nog wat met elkaar gepraat en gelachen. En om iets over tienen werd ik dan echt opgehaald. Bij de deur van de betreffende afdeling afscheid genomen van mijn man. En daar ging ik dan. Op weg naar…..

Ik had wel met mijzelf besloten dat ik alles goed in mij wilde opnemen zodat ik het later nog wel allemaal zou weten. Zover dat me zou lukken. Ik kwam in een ruimte waar mensen klaargemaakt worden voor de operatie en waar ze ook weer komen na de operatie. Het was er heel bedrijvig. Genoeg om te zien. Ik werd geholpen door een heel aardige vrouw. Het infuusprikken ging niet in 1x goed. Daar baalde zij heel erg van, maar ik zat er eigenlijk niet zo mee. Dat kan toch gebeuren. Ik was nog steeds redelijk rustig en lag eigenlijk heerlijk in mijn bed rond te kijken. Het infuus zat en het vocht kwam mijn lichaam binnen. Verder hoefde er niets te gebeuren. Die vrouw vond mij een prettige patiënt en gaf aan dat ik er zo zeker goed door heen zou komen. Ik had me volgens haar goed voorbereid en ging er vrij nuchter in. Tja wat had voor zin om me vreselijke zorgen te maken. Ik wil deze operatie toch. Dan moet die ook gebeuren. En dan weet je dat er dingen gaan gebeuren waarvan je weet dat je ze niet leuk vindt. Dat is dan gewoon niet anders. Zo dacht ik er over. Naast mij lag een jonge vrouw. Zij bleek ook een Gastric Bypass te hebben. En gaf ook aan dat ze totaal geen spijt had. Dat ik een goede keuze had gemaakt. Wat bijzonder de tweede persoon die dit tegen mij zegt vandaag. Twee keer een knipoog waardoor ik God en Zijn rust zo dichtbij voelde. Ja echt dat deed heel veel met mij.
En het past ook zo in het hele verhaal.

Kreeg wat koude voeten en daarvoor kreeg ik een warme deken/kleed. Heerlijk was dat. En toen werd ik opgehaald. Even had ik zo iets van nou daar ga je dan.. maar al snel was ik weer heel allert en bekeek alles om mij heen heel goed. Onderweg kwam ik chirurg Van der Laar nog tegen. Hij groette me. En toen rechtsaf kwam ik op de operatiekamer. Daar stond de tafel, wat een raar ding eigenlijk. Alles ook nu nog even goed bekeken. Zelf op de tafel geklommen en gaan liggen. Waren aantal mensen al aan het werk met mij terwijl ik dat eigenlijk niet echt door had. Chirurg kwam binnen en gaf nog aan dat ik mooi was afgevallen. Er werd gezegd dat ik mijn borrel inmiddels gehad had en zo weg zou zijn. Kapje op……en verder weet ik het niet meer. Helemaal niets. Weet echt eigenlijk maar heel heel weinig.  Heel even met dat kapje op gedacht dat dit bij mij wel niet zou werken…..maar dat was dus duidelijk niet het geval. Het werkte wel en heel snel.

En toen heeft chirurg Van der Laar mij in 50 minuten voorzien van een kiwi. Zonder dat ik me daar ook maar iets van bewust was. Hij was 11.10 uur begonnen en was om 12.00 uur klaar.
Om 12.10 uur was ik mij weer een klein beetje ergens van bewust. Ik hoorde iemand mijn naam noemen en vragen of ik pijn had. Moest wel even goed nadenken waar ik was en hoe het zat. Al snel realiseerde ik mij dat de operatie voorbij was en dat ik er weer was. Maar pijn nee ik voelde niet echt pijn. Kreeg uit voorzorg paracetamol via mijn infuus. Ik lag eigenlijk prima in een soort strandstoel houding. Dommelde nog wat weg maar kwam wel vrij snel weer tot mijn positieve. En ik was zo ontzettend blij en dankbaar. Ja ik voelde mij enorm bevrijd en dat was blijkbaar zichtbaar. Heb mijn voeten nog omhoog gedaan om te kijken of ze het deden. Nou daar was niets mee aan de hand. Mijn operatie was voorbij en het was allemaal goed gegaan! Tijd voor IKKIE 2.0. Dat voelde zo bijzonder. En ik had zo’n fijn gevoel over mij. Voelde me zo dankbaar en heb God ook meteen gedankt dat het goed gegaan was. Ja ik voelde me, hoe raar dat misschien ook klinkt, heerlijk. En een broeder die bij mij kwam zag dat aan me. En vroeg of ik een christen was. Dus ik vroeg hem waarom hij dat vroeg. Trouwens hij zei eerst dat ik een hele mooie kleur haar had. Toen was ik wel even op mijn hoede hoor! Maar het bleek dat hij ook een christen was en bij mij iets zag dat alleen van God kon komen. Dat raakte me zo diep dat iemand dat aan mij zag. Bijzonder hoor en ook dit hoort wel weer bij het hele verhaal dat er is. Ik heb hem in het kort deel genoot gemaakt van dit verhaal en hij was erg onder de indruk en heel blij. Kwam nog een paar keer langs in de twee uur dat ik daar gelegen heb. Ook de vrouw die mij het infuus gegeven had kwam nog even buurten. Ze zei ook dat ik er zo heerlijk ontspannen bij lag. Nou je moet weten dat ik het allemaal niet kon bevatten. God was zo ontzettend dichtbij geweest, zo dichtbij dat was echt zo mooi om mee te maken. Die broeder is nog mee gegaan toen ik naar de afdeling werd gebracht en bij de lift kreeg ik “God bless You” van hem te horen. Wat was dit nu weer bijzonder zeg. Je komt uit een operatie en bent zo vol van God echt niet te geloven. Ik moest ook heel snel mijn man spreken want dit was echt niet te bevatten. Toeval, nou echt niet, dit heeft God zo gewild en geregeld!

Om 14.00 uur was ik op de afdeling en op de zaal lagen we met zijn vieren. Vier lotgenoten, vier nieuwe kiwi’s. Drie geholpen door dezelfde chirurg Van der Laar en eentje door een andere chirurg. Er was heel vriendelijk personeel die alle tijd voor mij hadden. Ja heel erg fijn was dat.
Ik werd aangesloten aan de bloeddrukmeter die elk uur mijn bloeddruk zou meten. Een meet apparaat aan mijn vinger ivm de zuurstof en weet ik waar nog meer voor. En een snorretje in mijn neus voor de zuurstof. En in mijn andere hand nog het infuus waar of vocht of paracetamol door heen kwam. En toen was daar mijn lieve man, die vier uren spanning achter de rug had. Om iets over 12 uur wel door de chirurg gebeld was dat het goed gegaan was, maar toen nog 2 uur moest wachten voordat hij mij mocht zien. Het was zo fijn om elkaar weer te zien. Dan merk je echt hoeveel je van elkaar houdt. En ik had hem wat te vertellen want dat moest ik zeker delen. Gauw zelf even mijn mams gebeld om te zeggen dat het goed met me ging. Ze was zo blij om mijn stem weer te horen. Mooi was dat.

Tja en daar lig je dan. Voorzien van een kiwi. Het was een prima tijd in het ziekenhuis. De metingen waar steeds goed zodat rond zes uur besloten is dat de metingen maar om de drie uur hoefde van de bloeddruk. Rond half 4 (toen mijn man weer weg was) ben ik naar wc gelopen. Heb ik mij wat opgefrist en mijn tanden gepoetst. Nachtpon aan, haren gedaan en weer in bed gaan liggen. Wat was dat even lekker. En wat viel dat mee. Had ik dan geen pijn? Nou eigenlijk niet. Wat ik voelde was een enorme spierpijn (zo voelde dat) en dan wel doorlopend. Maar dat was heel goed te doen. En de paracetamol haalde het topje van de pijn af. Dus echt prima te doen. Heb lekker gelegen. Af en toe een slokje water of limonade en verder wat gepraat met mijn lotgenoten die ook steeds meer op de wereld arriveerden. We hadden het goed en gezellig en de tijd vloeg voorbij. Man en kids kwamen met bezoekuur. Tussendoor was de diëtist die mij vanmorgen gebracht had ook nog langs geweest. En die zei ook dat ik er zo goed uit zag. Mijn mobiel stroomde vol met lieve berichtjes en vragen of alles goed gegaan was. Heel lief dat zoveel mensen aan mij dachten. Ondertussen nog geleerd hoe ik de komende week twee keer per dag mezelf moet prikken tegen trombose. Ach niet mijn hobby maar het moet en het is maar voor een weekje. Dus dat moet lukken. We hebben nog met z’n vieren met infuuspaal gezellig in de gang gelopen omdat beweging goed is. Leuk was dat! De nacht kwam eraan na de controle van 12 uur door de nachtzuster zouden we gaan slapen. Nou er sliep er eentje en drie niet. Ik was er een van die drie. Want die ene die sliep had slaapapneu en heeft hele bossen omgekapt met zijn gesnurk. Ik heb me wel vermaakt met muziek en Candy Crush. Nog een programma teruggekeken. Slapen ging ik thuis wel weer doen. Drie uur weer een controle. Kwart voor zes waren ze er alweer. Dus echt tijd om te slapen heb je niet. We kregen onze medicatie echt een hele stapel en die moesten we gaan innemen. Oké en we mogen maar kleine slokjes. En tussen die slokjes moesten 5 minuten zitten. Hoe ging ik dit doen? Nou het is goed gegaan maar ik vond het best wel een beetje eng. Toen toch nog even lekker geslapen ruim een uur. En toen kwam mijn eerste eten. Ja eten, wel vloeibaar natuurlijk! Een schaaltje yoghurt en een custardtoetje.
Mijn overburen begonnen spontaan te eten en hadden eigenlijk best in een snel tempo alles op.
Ook dit vond ik wel spannend. Mijn eerste hapjes en hoe groot moesten die zijn? Ach maar hele kleine doen en niet te snel. Nou ik denk dat ik 3 hapjes op had en me prop en prop vol voelde. Ik kon echt niet meer op. Inmiddels was de chirurg er ook weer (de middag na de operatie was die trouwens ook nog langs geweest om te vragen of het goed ging) tegen een uurtje of acht. Hij zag dat ik vol zat en gaf ook aan dat ik dan gewoon moest stoppen. Echt naar mijn lichaam moet luisteren. Dus ik was klaar met eten. Hij gaf ook aan dat ik naar huis mocht. Nou heerlijk hoor lekker weer naar huis. We kregen nog wat informatie van Marije, ja de Marije! Het was allemaal super georganiseerd en geregeld. Het was zeker goed vertoeven in het Slotervaartziekenhuis op de Medium Care.  De vrouw naast mij, die ik dus ook bij het bloedprikken had gezien, woonde ook in Hoofddorp en met haar mochten wij meerijden naar huis. Dus dat was ook geregeld en zo hoefde er niemand anders te komen. Ook bijzonder hoe dit allemaal weer op zijn pootjes terecht kwam. Via de apotheek in het ziekenhuis, om allerlei mediatie en spuitjes op te halen, zijn we naar de auto gelopen. Oh wat was het weer heerlijk om buiten te zijn. Nog geen 24 uur na onze operatie gingen we weer weg uit het ziekenhuis. Bijzonder hoor. We zien elkaar 30 juni weer. Dan hebben we een groepsbijeenkomst van de diëtist. En een individuele nacontrole bij Marije. Dan mogen ook de krammetjes uit de vijf gaatjes. Tussendoor is ook nog iemand uit de kerk bij me langs geweest. Zij heeft ook een kiwi en moest op een halfjaarlijkse controle komen.
Was echt heel lief van haar om even langs te komen. Even fijn zitten praten. En ik weet dat ik altijd met vragen bij haar terecht kan! Dat is wel prettig.

Nou dit was het verhaal, een heel verhaal, van mijn operatie voor mijn kiwi. 24 uur die echt nooit meer zal vergeten. Echt echt nooit! Het was al een bijzonder verhaal maar het gaat ook maar door. Het maakt me enorm stil en ook vol positieve energie. Ik ben een erg dankbare vrouw!

Liefs van IKKIE 2.0

En dan is het 16 juni 2015

In de vroege morgen dan nog een blog. Vandaag is het de dag dat ik mijn kiwi krijg. Om half acht worden we opgehaald door een lieve Beth Moore zus. Zij is diëtist in het ziekenhuis en moest toch werken. Ze bood zondag aan om te rijden. Maar toen wisten we de tijd van de operatie nog niet  Gisterenmiddag gebeld en ik moet om acht uur bloedprikken. Om half negen mij melden op de afdeling en om half elf is de operatie. Dus precies een mooi tijdstip om met haar mee te kunnen rijden. Hoe bijzonder is dat nu!Ik heb eigenlijk wel goed geslapen was wel wat vroeg wakker. Maar voel me niet erg nerveus. Zal straks nog wel komen maar dat geeft niet. Dit is een dag waar ik bijna een half jaar naar heb uitgekeken. Ik weet dat het goed is en dat ik in vertrouwen deze dag in mag gaan. Ik weet en ik voel dat ook echt dat God bij mij is en blijft. En op een muur in onze slaapkamer staat al zes jaar een bijbeltekst. (Zie foto hierboven)

Op naar Ikkie 2.0

En dan is het nog maar twee nachtjes slapen….

Zoals het plaatje hierboven zo voel ik mij nu. Misschien wel heel raar en niet voor te stellen, maar toch voel ik mij zo. Ik ga met iets heel nieuws beginnen. Soms heb je dat wel eens dat je voor je gevoel aan iets heel nieuws gaat beginnen. Een stap/verandering in je leven. Ik heb al een aantal keer zo’n stap gehad en nu dan deze van mijn maagverkleining.

Hoe gingen de afgelopen dagen?
De laatste dagen waren nog al wisselend. Dat wil zeggen dat ik aan het begin van de week niet echt rustig was. De weegschaal was duidelijk niet mijn vriend en dat maakt mij heel onzeker.
Want ik moet dinsdag ook op de weegschaal in het Slotervaartziekenhuis. En als die weegschaal niet onder de 124 kilo staat, dan heb ik gelezen, dat ze je weer naar huis sturen. Dus dan is er geen operatie. Nou en mijn weegschaal vond het zo leuk om meer aan te geven dan toen ik vorige week gebeld werd. Nou ik heb echt mijzelf best wel gek lopen maken.  Ben ik best wel goed in. Maar gelukkig na een paar dagen is de weegschaal toch weer naar een beter gewicht gegaan en heb ik het ook echt losgelaten. Ik moet mij wegen met kleren aan. Besloten om een lichte broek (qua gewicht) aan te trekken, een dun shirtje en mijn birckenstocks. Deze doe ik uit
en wat ik dan mee moet wegen is echt minimaal. Zie je nu dat je jezelf helemaal gek kunt maken!!! Verder gaat het goed met me hoor!!!! 🙂 Ik mag vertrouwen hebben dat het allemaal goed komt. Mijn gewicht is goed en dan moet ik daar over ophouden!

Op kantoor vrijdag in alle rust mijn spullen afgemaakt en wat moet overgedragen moest worden ook overgedragen. Heerlijk dat het allemaal gelukt is. Was wel heel raar om daar de deur dicht te trekken voor een paar weken. En dan niet voor een vakantie maar voor een operatie. Kreeg nog mooie bos pioenrozen van een collega. Echt heel lief! Kan ik enorm van genieten. En toen kwam ik thuis en ben lekker met een boek in de tuin gaan zitten. Toen kwam het besef dat als ik straks na de operatie weer thuis ben er ook momenten zullen zijn dat ik dan met een boek op de bank of in de tuin kan zitten. Oh dat is toch ook wel een heel fijn idee.

Hoe gaat het met mij?
Ik slaap eigenlijk heerlijk. Ben alleen de laatste dagen vroeg wakker en kom dan niet echt meer in slaap. Dan gaat mijn hoofd malen. Maar dat is ook wel logisch. Er staat toch wel heel wat te gebeuren. Het gaat verder echt goed met mij. Voel me lekker en fit. Ben ook trots op mijn zelf dat het toch gelukt is om die 10 kilo (zelfs meer) eraf te krijgen. Dat laatste stukje voor de operatie toch zelf gedaan en bewezen dat ik het wel kon! Maar ik zeg er ook direct bij dat het wel moeilijk was/is en dat het alleen gelukt is omdat het ook echt moest. Het was een doel op korte termijn en dat was haalbaar. Maar het was zeker zwaar en niet leuk! Maar het doel is goed.
Maar ook nu merk je dat je de boog niet gespannen kunt houden maanden lang. Dat dat echt heel erg veel discipline vraagt en doorzettingsvermogen. Nog twee dagen met dit gevecht in mijn hoofd bezig zijn. En dan begint er een nieuw gevecht. Maar dan is het woord gevecht voor mij niet een goede benaming. Gevecht klinkt negatief voor mij. En bij het gevecht van nu was het einde ook niet echt in zicht. Het bleef vechten, soms een kleine wapenstilstand en weer verder vechten. En na de operatie is het zorgen dat je voldoende eet en drinkt op de juiste momenten.
Goed voor mijzelf zorgen en qua eten de juiste keuzes maken. Dat zie ik niet als een gevecht maar als een uitdaging. Er voor zorgen dat je de goede dingen binnenkrijgt. Daar de tijd voor neemt en er bewust mee bezig bent. Daar zal de eerste weken veel tijd in gaan zitten. Maar heb wel begrepen dat deze eerste weken/eerste jaar belangrijk zijn voor het uiteindelijke resultaat.
Ik heb echt veel gelezen over na de operatie en het eten. Heb natuurlijk vanuit het Slotervaartziekenhuis ook voldoende voorlichting gehad. En krijg ook nog voorlichting na de operatie. Toch ben ik in mijn hoofd meer bezig met het feit dat ik moet zorgen om dinsdag op de ok te komen dan met de tijd erna. De eerste hobbel is namelijk die operatie. En als die operatie straks geweest is en ik besef dat dan weet ik zeker dat er een enorme last van mij af gaat vallen.
Echt een hele last. En die laat ik dan ook lekker liggen. Dan is IKKIE 2.0 een feit en kan ik aan de slag….. Dan gaan we zien waar we uit gaan komen…. Hoe ik eruit ga zien? Kon ik maar even gluren in de toekomst!!
Morgen nog 1 keer sporten en ook wegen en meten. Zodat we een soort ‘eindstand’ hebben en tevens een beginstand. Dan is dat ook voor nu afgerond en ga ik weer sporten als ik weer mag sporten.

Voorbereidingen
Ik heb natuurlijk al voorbereidingen getroffen ivm eten en drinken na de operatie. Ik ga er vanuit dat ik echt heel fit ben na de operatie. Dus heb ik gisteren al soep gemaakt. Lekker door de blender gedaan en nu in de vriezer in blokjes gestopt. Een courgettesoep. En een kippensoep met groenten. Dan heb ik in ieder geval wat gezonds en goeds te eten heb. Verder optimaal in huis de kwark en de drink. Ga morgen nog perenijsjes kopen. Net advies gevraagd op de Facebook pagina van de bariatrie welke ik dan moet kopen. Leuk is dat nu al die reacties. Kun je lekker op sabbelen en is daardoor ook vloeibaar. Stapel pijnstillers voor als het nodig is. En de vitaminetabletten zijn ook gekocht. Dus volgens mij goed voorbereid.

                

Voorbeden
Vanmorgen in de kerk is er gebeden voor mijn operatie. Was heel mooi want iemand die achter mij zat legde tijdens dat gebed haar hand op mijn schouder. Ja fijn was dat.
Na de dienst veel mensen gesproken die mij succes wensten. Heel lief allemaal. Krijg zelfs de bloemen van de kerk vandaag. Ja bijzonder hoor. Heb ook al wat kaartjes gekregen met de post.
Ga het allemaal bewaren. (Als ik de bloemen heb zal ik er een foto van maken en hierbij zetten.)

Vandaag ging de preek over Filippenzen 4 vers 1-9.
Voor mij waren de verzen 6 en 7 bijzonder:
“Maak je geen zorgen, maar vraag God alles wat je nodig hebt. Bid tot God, wat er ook gebeurt.
En dank hem altijd. Dan zal God zijn vrede aan jullie geven. Dat is een vrede die geen mens ooit
gekend heeft. Die vrede zal jullie gevoel en jullie gedachten beschermen tegen al het kwaad. Want jullie horen bij Jezus Christus.”
Want op 1 januari 2006 (dacht ik) heeft onze predikant hierover een preek gehouden. Toen was ik net begonnen met schrijven van de preken. Deze preek heeft mij toen zo geraakt. Dat was namelijk de eerste dag van het nieuwe jaar. Een nieuw jaar dat voor mij een jaar van grote verandering zou worden. Maar dat wist ik toen nog niet. Gelukkig niet! Maar deze tekst is met mij mee gegaan mijn leven door. Dus het was een tekst die ik hoorde voor een grote verandering in mijn leven. En nu vandaag klonk deze tekst weer…..een paar dagen voor weer een grote verandering in mijn leven. Ik zie dat echt als een enorm grote knipoog van God voor mij. Hij heeft mij laten weten dat toen op 1 januari 2006 was ik er voor je en nu ben ik er nog steeds voor jou.
Ja dat raakt me heel diep en maakt me heel klein en stil.

Zo laat God zich keer op keer zien in mijn/ons leven. Ik weet dat ik vol vertrouwen de operatie ik kan en mag gaan. Ik weet dat Hij bij mij is en meer kan ik mij niet wensen. Ik weet ook dat er heel veel mensen voor mij bidden en aan mij denken. Dat geeft een heel fijn gevoel. Ja ben toch wel blij dat ik het met mensen gedeeld heb.

Morgen bellen voor de tijd van de operatie op dinsdag en mijn spullen inpakken.
Zo zal ik de laatste dagen/uren van IKKIE 1.0 gaan invullen.
Rustig en voorbereidend op weg naar IKKIE 2.0.

Ik realiseer mij dat mijn volgende blog zal zijn als ik mijn kiwi heb (ja zo wordt dat genoemd) en dus een Gastric Bypass heb (een gbp). Moet eerlijk zeggen dat dat nu nog wel wat onwerkelijk klinkt! Maar ik weet dat het er aan gaat komen!!!

Liefs Ikkie

Juni is maar een paar dagen oud, maar er wel heel veel te vertellen

Het bezoek aan de internist op dinsdag 2 juni 2015
Om 12 uur moesten we bij de internist zijn. We waren mooi op tijd in het Slotervaartziekenhuis, want eerst moest nog even de bloeddruk opgemeten worden. Ik had van te voren al bedacht dat ik tijdens het opmeten niet naar het apparaat zou kijken. Het moet namelijk drie keer opgemeten worden met kleine tussenposes. Nu bleek dat het apparaat omgedraaid kon worden, dus dat heb ik dan ook gevraagd. Zo kon ik mij ook niet gek maken als ik zou zien dat die toch niet zo goed zou zijn. Ik heb nu ook echt geen idee hoe hoog/laag mijn bloeddruk was.
Na even gewacht te hebben in de wachtkamer werden we geroepen en zaten we voor de internist. Een zeer aardige man was het. Voelde me al heel snel op mijn gemak bij hem. Nou al snel bleek dat de bloeddruk en de waarde van mijn schildklier goed zijn. Dat was dus heel goed nieuws. Nu ook officieel gehoord dat ik de ziekte van Hashimoto heb. Dat betekent voor mij nu dat ik levenslang aan de medicijnen blijf voor mijn schildklier. En dat ik elk half jaar mijn bloed moet laten controleren om te kijken of de waarde nog steeds goed is. Daar kan ik wel mee leven. De internist liet weten dat mijn waarde niet heel erg verhoogd was. Maar dat het goed is dat we nu weten hoe het zit zodat we het in de gaten kunnen houden. Ik had ook wat vragen op papier staan voor hem die hij zeer serieus beantwoord heeft. Hij heeft nog wel de medicatie voor de bloeddruk verhoogd want mijn pols was nog wat hoog. Ik zou me daardoor nog beter gaan voelen. Dus ook weer nieuwe recepten ontvangen voor alle pillen die ik mag slikken iedere dag. Helaas was er ook minder goed nieuws…..want van de 10 kilo zijn er 9 kilo af. Dus voor de operatie moet er nog 1 kilo af. Als die eraf is mag ik het ziekenhuis bellen en dan zal het traject verder gaan. Ik had zo graag op dat moment die 10 kilo eraf willen hebben, maar dat is me niet gelukt. Nog even met hem gesproken over de schildklier en het afvallen. Het afvallen ging de laatste weken veel beter dan die weken daarvoor en dat zou best door de medicatie kunnen komen. Dus die laatste kilo moest volgens hem geen probleem zijn. Een kleine 20 minuten later stonden we weer buiten. We hoefden geen nieuwe afspraken te maken en konden dus meteen weer weg. Zoals het er nu uit ziet is mijn volgende bezoek aan het ziekenhuis de dag van mijn operatie. Het enige is dat we nog niet weten wanneer die zal zijn. En dat is best wel lastig met het plannen van allerlei dingen. Alles is onder voorbehoud van….. Eigenlijk had ik gehoopt dat ik vandaag iets meer zou weten wat die datum betreft. Maar dat is dus niet zo.
Wel heel blij dat de waarden nu goed zijn. Nog een hobbel van 1 kilo te nemen.

Mijn mooie pillendoosje. Nu even elke dag vier en straks weer drie.
Elke morgen geen enkele probleem hoor!

De dag na de dag, een vreemde en bijzondere vrije dag
Ik was woensdag 3 juni heerlijk vrij. De dag begon al met een verrassing want de weegschaal
liet zien dat de kilo er af was. Na 10 dagen bijna geen beweging in de weegschaal precies een
kilo eraf vandaag. Gewoon een hele kilo. Dat was een goed bericht. Ik moest om half 10 sporten en zou dan ook weer gewogen worden. Dus ging met veel plezier die kant op. En ook daar was die kilo eraf. Dus ook daar werd gezegd dat ik straks meteen moest bellen. Maar zelf was ik nog niet echt zo overtuigd om dat te gaan doen. Wat nu als straks of morgen bleek dat de weegschaal toch weer een ander gewicht zou aangeven. Soms was dat ook wel eens zo dat de weegschaal een zwaarder gewicht liet zien. Dat is er dan twee dagen later vaak weer af maar toch. Nee ik zou vandaag niet bellen. Vrijdag zou vroeg genoeg zijn. Dus ben lekker allerlei andere dingen gaan doen. Toen ik boven was en nog eens op de weegschaal ging staan, kreeg ik toch ook wel het gevoel dat ik best wel kon bellen. Want de operatie zou toch nog wel even duren en tegen die tijd was er waarschijnlijk nog wel weer meer af. Dus waarom zou ik niet bellen. Rond een uurtje of drie heb ik het Slotervaartziekenhuis gebeld om door te geven dat de laatste kilo er ook af was. De afdeling zelf was telefonisch niet bereikbaar maar alles was prima genoteerd en zou worden doorgegeven. Ik zou vandaag of morgen worden teruggebeld door de afdeling Bariatrie. Toen ik ophing had ik wel even zoiets van help wat heb ik nu gedaan, maar al snel was het ook goed. Ik zou nog teruggebeld worden dus……
Een klein half uur later ging mijn mobiel met een anoniem nummer. Dus dat zou het Slotervaart wel eens kunnen zijn. Inderdaad het was het Slotervaartziekenhuis maar niet de afdeling Bariatrie maar de afdeling Chirurgie. Ik was echt heel verbaasd. Er werd gevraagd of ik mijn afgesproken gewicht behaald had. Nou dat was zo, dus dat bevestigde ik. Toen werd er gezegd dat ik op 16 juni aanstaande geopereerd zou worden. Wat 16 juni operatie? Verstond ik dat wel goed? Ik moest pen en papier pakken om het een en ander op te schrijven. Dat heb ik gedaan. Ik kan 15 juni in de middag bellen om te vragen hoe laat ik in het ziekenhuis moet zijn. Aan het eind van het gesprek heb ik nog gezegd dat ik vanmiddag zelf al gebeld had. Maar dit telefoontje stond daar los van. Ik zou waarschijnlijk nog een keer gebeld worden door Bariatrie. Nou alles wat ik verwacht had maar dit niet. Ik heb een datum terwijl ik dacht dat ik nog een tijd zou moeten wachten. 16 juni dat was nog maar een kleine twee weken. Even wel het gevoel van help. Dit had ik echt niet verwacht echt helemaal niet. Ik word halverwege juni al geopereerd. Nu komt Ikkie 2.0 toch wel heel dichtbij. Natuurlijk meteen iedereen het nieuws meegedeeld. Ook kantoor laten weten dat ik er nog ruim een week ben en dan even een tijdje niet. Nou ik kan wel zeggen dat ik redelijk stuiterde door dit telefoontje. Over twee weken zou ik alweer thuis zijn van de operatie als alles goed zou gaan. Ongelooflijk wat een dag. Eerst die kilo die er zomaar af was en toen het telefoontje…… We gingen redelijk op tijd naar bed. In de badkamer stond ik nog even op de weegschaal. En wat bleek ik woog al drie ons minder dan mijn gewicht die morgen. Hoe kon dit nu weer. Normaal ben ik in de avond altijd een kleine kilo zwaarder dan in de ochtend. En dan nu al lichter dan het gewicht in de ochtend. Wat zou ik dan morgenochtend niet wegen?
Wat was er allemaal aan de hand? Vloog nu ineens mijn gewicht eraf? Nou ik snap er helemaal niets meer van. Het was wel heel bijzonder dat nu in 1 dag het allemaal zo liep. Ik kreeg toch wel steeds meer het gevoel dat dit allemaal zo moest zijn en dat dit niet op zich zelf stond. Dit was het plan. Ja dat maakte me heel stil. God liet mij weer heel wat knipogen zien vandaag. Ongelooflijk wat was dit weer bijzonder. Ja er is iemand die mij ‘slank’ gezien heeft….dat gaat echt gebeuren. Echt!!

De dagen erna…
Langzaam aan begin ik weer rustiger te worden. Het moest echt wel even een plekje krijgen. Ik ben nu eigenlijk wel heel blij dat ik zo snel al geopereerd word. Lekker voor de zomer zodat de eerste kilo’s er al van de zomer af zijn. Nog niet zolang geleden heb ik mijn zomerkleren gepast en sommige zaten net nog even te strak. Nou dat is dan straks geen probleem want die ga ik passen. Heerlijk toch! En dan de gedachten dat ik volgend jaar toch allemaal nieuwe zomerkleren moet hebben. Dan is het wel leuk dat ik deze ‘voorraad’  nog een keer kan dragen.
Soms schiet het idee van de operatie nog wel eens naar mijn strot maar dat is dan altijd maar even hoor. Ik kijk er ook wel erg naar uit. Maanden leef je er naar toe. Dit zijn de laatste dagen van ‘vechten’ op deze manier. Straks is het een andere manier van ‘vechten’. Vechten om aan de zes eetmomenten te komen. Is ook een hele opdracht dat weet ik echt wel. Maar met een heel ander perspectief. Oh kon ik maar heel heel even in de toekomst kijken….

Van de week nog een keertje heerlijk op het strand gegeten bij Jeroen. Een heerlijke biefstuk op met groenten en sla. Het was echt lekker. En waarschijnlijk de laatste keer dat ik dit allemaal op kan. Raar idee is dat hoor. Echt heel raar, maar tegelijk ook weer prima. Vandaag nog lekker de BBQ aangestoken. Een hamburger en wat kipsate op, zonder saus etc. Het was heerlijk en erg gezellig. En toch realiseer je steeds dat dit straks echt anders zal zijn. Maar ook dan kan het gezellig en leuk zijn alleen met minder.

Ja het gaat goed met mij. Voel me goed, slaap goed en ben eigenlijk wel rustig. En zodra ik ga merken dat ik dat niet ben, ga ik daar iets voor innemen. Een beetje gezonde spanning kan geen kwaad hoor.  Ja de eerste dagen van juni zijn bijzondere dagen voor mij geweest!  En ik ga op weg naar 16 juni. Nog een weekje werken, nog drie keer sporten, nog ….. ja ik ben op een of andere manier aan het aftellen. Aftellen naar Ikkie2.0

En dan is het morgen alweer juni….

Het is alweer meer dan een maand geleden toen ik mijn laatste blog schreef. De ochtend van Koningsdag 2015 en de dag voor mijn ja/nee gesprek in het Slotervaartziekenhuis voor mijn maagverkleining. Alweer een maand verder…en morgen alweer juni. De tijd vliegt werkelijk.

28 april 2015
De dag die al vanaf eind januari 2015 in mijn agenda stond als belangrijk. De dag dat de chirurg mij zou vertellen of hij mij wil opereren. We moesten om half elf in het ziekenhuis zijn. De eerste afspraak deze dag was bij de chirurg. Als die JA zou zeggen zou ik voor deze dag nog twee afspraken hebben namelijk voor een ECG en op de Anesthesie. Toen wij aankwamen bij de balie van de afdeling Bariatrie werd verteld dat ik eerst een ECG moest laten maken en dan naar de Anesthesie. Dan als laatste naar de chirurg. Dit omdat het rooster van de chirurg veranderd was. Hij had alles geregeld dus dat zou geen probleem moeten zijn. Dus daar ging ik dan voor de ECG. Was daar druk dus moesten even wachten. Eigenlijk wel raar dat de afspraken omgegooid waren. Maar ach wat maakt het ook uit. Tenslotte moest het allemaal gebeuren. Het betekende alleen wel dat ik al wist dat ik een JA kreeg want anders hoefde die twee afspraken niet. Toch vrij snel aan de beurt voor de ECG. Deze moest wel een keertje over omdat door mijn ‘vetlaag’ de registratie van de harttonen wat moeilijk zijn. Ik heb uiteindelijk het briefje meegenomen. Maar eigenlijk helemaal niet naar gekeken. Snap er toch niet zoveel van. Toen naar de Anesthesie toe. Daar aangekomen bleek dat ik niet in het systeem stond. En als de operatie er niet in staat…dan kunnen ze ook verder niets met mij doen. Dus weer terug naar de Bariatrie (het bleek dat er nog meer mensen waren die daarvoor teruggestuurd werden.) Ze vonden dat wel raar want de chirurg had alles goed geregeld… Toen maar in de wachtkamer gewacht op het gesprek met de chirurg. Alleen de wachtkamer is al een attractie. De verhalen van al die mensen zijn zo leuk. Mensen die in allerlei trajecten van de maagverkleining zitten. Dat is zo leuk om te horen. Ja daar kan ik mij echt een dag vermaken als het zou moeten.

En toen was daar het gesprek met de chirurg. Nou hij wil mij opereren alleen er moet nog 4 kilo af en de waarde van mijn schildklier en bloeddruk moeten goed zijn. Maar omdat ik daar pas 10 dagen mee begonnen ben….moeten we echt tot 2 juni wachten. Dan is de afspraak met de internist. Eigenlijk vond de chirurg het wel jammer, maar ja het is niet anders. Ik heb het formulier van de operatie ondertekend en dat was het dan bij de chirurg. Hij is een bijzondere man. Oogt heel vrolijk maar heeft ook iets onbereikbaars over hem. Heel goed is dat… Al vind ik dat wel wat moeilijk. Maar hij schijnt een kundig man te zijn. Had het nog even met hem gehad over die 4 kilo dat het toch moeizaam ging. Hij stelde voor om dan maar shakes te gaan slikken. Want ze moeten er echt af. Maar in mijn lijf no shakes. Ik zal en ga het zelf doen. Echt wel! Toen naar de Anesthesie waar inmiddels mijn operatie in het systeem stond. Daar hebben ze echt heel veel gevraagd en besproken. Was wel eens leuk om mee te maken. Formulier mee gekregen voor de operatiedag ivm bloedprikken. En voor de rest stond er niets in de weg voor de operatie.

Zo dat waren de afspraken weer in het ziekenhuis. Het waren weer zinvolle bezoeken en het licht staat op licht groen. Nog even een paar weken om keurig de medicijnen te slikken en aan mijn gewicht te werken. En aan het eind van de week heerlijk te gaan genieten van een week vakantie op Terschelling. Daar heb ik echt naar uitgekeken….maar eerst moest 28 april 2015 voorbij zijn….

Vakantie Terschelling
Echt een superweek gehad op Terschelling. Was heerlijk ontspannen en heb enorm genoten. Kon heerlijk slapen. Was energiek en voelde me echt heerlijk. Wel veel gepraat over de komende operatie, want dat houdt me echt bezig. Maar is ook niet zo raar. Het is ook goed dat het traject enige tijd inneemt om er ook echt naar toe te werken. Aan het eind van de week kwam wel het besef dat als ik straks weer thuis zou zijn de operatie toch wel 1 van de eerste dingen zou zijn die op mijn agenda staat (grote agendapunten dan!) Daardoor werd ik wel iets onrustig en kwam weer dat stemmetje dat zei dat die 4 kilo een probleem zouden worden. Jammer dat ik dat heerlijke gevoel daarom kwijt was. Want het was heerlijk zoals ik me voelde. Daarom zondag in de kerk na de dienst voor me laten bidden. Dat er rust mocht komen, vertrouwen in God dat Hij bij mij is en bij mij blijft waar ik ook ben. En dat de medicijnen zijn werk mogen doen. En dat mijn gewicht in orde mocht komen. Het was heel bijzonder want de vrouw die dietist is in het Slotervaart en bij mij in mijn Beth Moore groep zat had ‘bid’ dienst. Tja weer zo’n knipoog!

In de week Terschelling was ik ruim een kilo afgevallen. En in de week daarna ging het ook lekker verder. Op dit moment moet ik nog een krappe kilo. En ik heb vertrouwen dat dit gaat lukken. En anders wordt ik iets later geopereerd. Ik zal nooit naar shakes grijpen. Echt nooit!

Op naar dinsdag 2 juni 2015
Elke dag komt de operatie dichterbij. En ik weet dat het best handig zou zijn als we een datum zouden weten. Dan konden we op kantoor alles goed plannen en ook voor Sonrise. Dat is een sportweek begin juli aanstaande. Maar aan de andere kant heb ik het vertrouwen dat dit ook allemaal goed komt.

Inmiddels is het bijna juni en dus ook bijna 2 juni. Voor deze afspraak heb ik vorige week bloed laten prikken. Er was toen ook een groepsbijeenkomst van de dietist waar ik heen moest. Dus dat kon mooi samen. De groepsbijeenkomst was interessant. Veel wisten we al maar het was zeker zinvol om naar toe te gaan. Wat leuk was dat er iemand mee was van waar ik sport. Dat gaf mij een goed gevoel.

Eigenlijk ben ik wel heel blij dat ik rustig ben. Slaap heerlijk en goed. Voel me goed en heb geen bijwerkingen van de medicijnen. Ik hoop dat ze hun werk hebben gedaan en dat de uitslagen goed zijn. En zo niet dan duurt het nog wat langer. Ik houd daar ook zeker rekening mee. Staar me nergens op blind. Ik weet dat de operatie gaat komen alleen nog niet wanneer. Maar dat die er komt dat is zeker! En dat ik straks ‘slanker’ ben komt ook….al is dat nu nog steeds een onvoorstelbaar iets. Zie zoveel mooie voorbeelden op de Facebook van de Bariatrie voorbij komen. Echt als ik dat dan zie… dan kan ik er eigenlijk niets mee. Gaat dat bij mij ook gebeuren? Echt? Toen ik dat op 28 april tegen de chirurg zei, zei hij dat gaat bij jou ook gebeuren! Oh ik ben er zo benieuwd naar. Zo benieuwd kon ik maar heel heel even vooruit kijken. Al was het maar 1 seconde. Dat zei ik laatst tegen mijn collega en die zei toen maar er is toch iemand die jou al slank gezien heeft. Houd je daar aan vast. Het gaat gebeuren! God heeft het iemand laten zien!!!!

Liefs Ikkie

Vandaag dan Koningsdag 27 april 2015

  Zoals beloofd zou ik na 16 april en voor 28 april weer een blog schrijven. En dat is dus vandaag op Koningsdag. Ik lig nog in bed. De zon schijnt en ik hoor buiten de vogeltjes fluiten. Nog even blijven liggen omdat het vandaag kan en mag. En mijn nieuwe blog maken. 

Stand van zaken 

Vandaag de dag voor 28 april. Een datum die al drie maanden in mijn hoofd zit. Namelijk de datum dat ik om 10.25 uur een afspraak heb met dokter de Brauw. Dan zal ik horen ok ik verder mag de wachtlijst op of dat er eerst nog wat anders moet gebeuren voordat ik de wachtlijst op ga. Dus best wel een beetje spannend. Maar het is nu ook wel weer zo dat ik nu eigenlijk wel al een beetje weet wat ik morgen kan verwachten. Want op 16 april heb ik mijn straatje met drie afspraken gehad in het Slotervaartziekenhuis. 

Straatje met afspraken 16 april 2015

Psycholoog

De eerste afspraak was om elf uur met de psycholoog. Dat was een zeer aardige vrouw. Het was een fijn en goed gesprek. Ja aan dat gesprek denk ik nog wel eens terug. Het duurde niet lang maar was wel heel zinvol. Het deed me heel veel dat zij mij een compliment gaf hoe ik het allemaal gedaan had de afgelopen jaren. En dat het helemaal niet zo vreemd was dat ik daardoor mijzelf vergeten ben. Ze bod mij haar hulp aan zodra ik dacht haar nodig te hebben. Zij vindt dat ik de operatie zeker aan kan. Dat was fijn om te horen zoal bij de eerste afspraak deze dag. We waren om half twaalf klaar bij haar. Om half twee was de volgende afspraak met de internist. Eerst hebben we even lekker gezeten in de hal en wat dingen voor Sonrise afgemaakt. Toen zijn we lekker naar buiten gegaan en hebben een uurtje gewandeld. 

   
 

Dat was echt even heerlijk. Toen weer terug naar 8c voor de afspraak met de internist. Zag ik best een beetje tegenop. Zeker de uitslag van het bloed en urine onderzoek. Want tenslotte was het alweer een hele tijd (jaren) geleden dat mijn bloed was onderzocht. Dus was heel benieuwd wat daar de uitkomst van zou zijn. 

Internist

Bij de balie werd eerst mijn bloeddruk gemeten wel 3x achter elkaar. En al vrij snel daarna werden we geroepen. Ook dit was een vrouw. Een vrij jonge vrouw maar ook heel aardig. Gaf direct aan dat ik gespannen was voor de bloeduitslag. Daarom begon ze daar meteen mee. Daaruit kwam eigenlijk alleen een verhoogde waarde van mijn schildklier. Dat verbaasde mij eigenlijk niet want daar had mijn vader ook last van. Die verhoogde waarde is reden genoeg om daarvoor medicatie te gaan slikken. Als ik het goed begrepen heb is deze waarde geen belemmering voor de operatie. Wel is het belangrijk om deze waarde in de gaten te houden. We gaan zien wat de medicatie gaat doen. Ook spreken we af dat ik nog bloed laat prikken voor verder onderzoek nl auto immuun ziekte. Dus dat ik mijn eigen lichaam tegenwerk. (Of zoiets). Dat bloedprikken zou meteen straks kunnen. En op 23 april zou ik dan daarover gebeld worden door haar. Verder waren alle waardes in mijn bloed goed. Daar was ik zo ontzettend blij mee! De weegschaal gaf een zes kilo minder aan dan de vorige keer dus ben goed op weg naar de 10 kilo! Verder bleek mijn bloeddruk te hoog. Grote kans dat dit door de spanning kwam. Na later nog een aantal keren gemeten te zijn kreeg ik daar nu ook medicatie voor om die omlaag te krijgen. Want die moet omlaag voor de operatie. Ach zo slik je nooit wat en nu dan elke dag drie pilletjes. Het is voor het goede doel! Na nog wat lichamelijk onderzoek was het klaar bij de internist. Op 2 juni een afspraak om 12 uur bij de ‘echte’ internist. En een week daarvoor bloedprikken om te kijken hoe het dan met de waarde van de schildklier is. 

Het was een uur dat we bij haar waren geweest. Best wel een intensief uur. Veel gehoord en besproken. Ik voelde me blij maar ook een beetje raar. Wat heeft die bloeddruk nu voor effect op het verdere traject. Ik wil zo graag naar mijn uiteindelijke ja toe! En dan nu dit… Ach veel tijd om daarover na te denken had ik niet. Want we moesten even haasten om op tijd bij de diëtiste te komen. Was namelijk aan de heel andere kant van het ziekenhuis. 

Diëtiste 

Ook dit was een jonge vrouw. En ook ontzettend aardig. Fijn zitten praten en uit het gesprek kwam heel duidelijk naar voren dat het fijn was dat de zes eetmomenten al ‘gewoon’ zijn voor mij. We hebben het over mijn voeding nu gehad. Over hoe ik dat met LaRiva overlegd heb. Fijn om dan te horen dat wat zij zeggen klopt met wat goed is. Ja ook dit was een goed en zinvol gesprek. Ik moest doorgaan met hoe ik nu bezig was. Dat was dan de laatste afspraak voor vandaag. Nog even bloedprikken en dan waren we klaar. En weer een grote stap dichterbij een ja voor de operatie. Om half vijf reden we weg bij het ziekenhuis. Het was heel fijn om deze dag mijn man bij me te hebben. Ja heel fijn om het samen te doen! 

En hoe is het dan nu met mij?

En nu dan Koningsdag de dag voor het gesprek met de chirurg. Ja toch wel spannend want in hoeverre houdt de bloeddruk de operatie nu tegen. Ik heb geen idee en kan er ook zelf weinig aan doen. Ik heb het daarom ook maar losgelaten. Duurt het door de bloeddruk wat langer voordat ik geopereerd wordt nou dan is dat maar zo. Ik ga het wel zien. Ik merk wel dat ik heel intens met mijn denken in dit traject zit. De meeste mensen om mij heen respecteren dat maar sommigen ook niet. Dat is best wel eens lastig. Ik kies nu duidelijk voor mijzelf en dat is blijkbaar vreemd/wennen. Ik doe dit bewust maar het voelt voor mij ook vreemd/nieuw. Gelukkig heb ik genoeg mensen die naar mij luisteren en mij weer een duw in de rug geven dat het niet erg is om nu op mijzelf te focussen. Dat heb ik soms ook wel nodig een bevestiging. Ik lees veel over de operatie. Over daarna en over resultaten. Dat zijn positieve maar soms ook negatieve verhalen. Dat wil ik ook want ik wil mij goed voorbereiden op wat komen gaat. Ik besef me heel goed dat de operatie een hulpmiddel is en niet een tovermiddel! Er zullen echt nog genoeg momenten komen dat ik teleurgesteld zal zijn en niet lekker ik mijn vel zit. Dat hoort er allemaal bij. En het is goed om daar nu al over na te denken. Maar zie ook vaak genoeg foto’s met resultaten en die geven mij zoveel positieve energie. Dan weet je weer heel goed waarvoor je dit traject bent ingestapt. Soms lees ik dingen en dan denk ik best wel eens van oh euh wil ik dit nu eigenlijk wel. Want het is niet altijd rozengeur en maneschijn. Wat ik me wel besef is dat het heel goed is, echt heel goed dat dit voortraject naar de uiteindelijke ja maanden duurt. Je hebt die tijd nodig om het voor jezelf op een rijtje te krijgen. Het doet zoveel met je. Ik vind het intensief maar zeker zinvol. Denk veel na en praat er ook veel over. Het is op dit moment heel belangrijk in mijn leven. Misschien voor de buitenwereld niet te begrijpen maar daar heb ik nu even geen boodschap aan! Ben ook superblij met mijn geloof en relatie met God. Hij geeft mij rust. Rust die ik nodig heb. Vertrouwen dat ik het van Hem mag verwachten. Hij heeft mij op dit punt gebracht en zal bij mij blijven hoe het traject ook verder zal lopen. Dat geeft echte rust. Zo fijn om die te ervaren. Anders ga ik allerlei senario’s verzinnen…. De meest vreselijke hoor. Gebeurt soms ook maar dan kan ik mijzelf wel weer tot orde roepen. En terugkeren naar de rust. Ben best gespannen voor morgen. Echt wel maar weet ook heel goed dat wat er ook voor uitslag uitkomt het een doel zal hebben om uiteindelijk bij de operatie uit te komen. Zo ga ik op weg naar morgen. De operatie komt in ieder geval elke dag een stapje dichterbij. 

Valkuilen ….?

Het gevecht in mijn hoofd is zwaar. Heel zwaar! Maar tegelijkertijd zo reuze interessant. Ik ben nu sterk. Kan die strijd met dat stemmetje goed aan. Zijn zeker andere tijden geweest. Maar besef ook heel goed dat het een heel dun touwtje is dat zo weer kan knappen waar ik me nu op begeef. Het stemmetje maakt mij soms toch onzeker. Dan zegt het dat ik de 10 kilo niet ga halen en dat ik daarom best wat lekkers mag. Of dan zegt het dat het bij mij toch niet gaat lukken als ik naar een mooie resultaatsfoto kijk. Dat zijn zulke moeilijke momenten. Dan is het gevecht een echt gevecht. Een innerlijk gevecht natuurlijk waar de buitenwereld niets van ziet en merkt. Maar dat wel energie vergt van mij. Daar word ik moe van. Op dit moment wint het stemmetje niets helemaal niets.  Wat alleen wel weer moeilijk is dat de weegschaal ook bijna geen resultaat laat zien. Er moet toch zeker nog vier kilo af voor de operatie. En die komt steeds dichterbij. En ja hoor daar is dan dat stemmetje weer: zie je wel het gaat je niet lukken! En zo vechten we verder. Zwaar maar met een doel. Natuurlijk maak ik mij dan ook zorgen om die vier kilo. Ga ik dan weer falen op die 10 kilo kan ik dat dan niet eens…  Ik ga verder weet dat ik echt goed mijn best doe en eet wat ik moet en mag eten. Dus het resultaat komt een keer op de weegschaal. Het vechten gaat door. Dit vechten duurt nog een paar weken/maanden. Daarna is er ook wel ruimte voor gevecht maar dan na de operatie dat is toch weer anders. Ik ben dankbaar dat ik nu zo sterk ben! 

Nou nu van de Koningsdag genieten. Tv kijken en vanmiddag naar Hoorn voor een concert en een koningsdiner. Heerlijk met mijn mams en vrienden. Al zullen mijn gedachten vandaag echt wel eens afdwalen naar morgen…..

Liefs Ikkie